Nowy Testament wprowadza dużą nowość w pojmowanie Bożego królowania i pasterzowania. Jezus jest bowiem nie tylko Pasterzem, ale także Barakiem, który złożył się za nas w ofierze. Św. Jan apostoł w Apokalipsie opisuje wizję nieba. Widzi w nim tron Boga oraz Baranka „jakby zabitego”, w którego krwi obmyli swe szaty wszyscy zbawieni. Tym chwalebnym Barankiem jest zasiadający po prawicy Ojca Chrystus - ten sam Chrystus, który samego siebie nazywa Dobrym Pasterzem.

Pan Jezus uczy nas, że jesteśmy Jego owcami, dlatego też znamy Jego głos i jesteśmy wezwani, by iść za Nim. Dodatkowo zapewnia, że zna nas - swoje owce, każdego z osobna i po imieniu. Jest On bowiem wyjątkowym Pasterzem, który sam jako pierwszy należy do stada. Mamy Pasterza innego niż wszyscy ziemscy królowie i władcy - nasz Pasterz jest bowiem Barankiem. Jest to tajemnica potęgi i uniżenia Boga, który jako Wszechmogący stał się dla nas małym i ubogim. Pasterz stał się Barankiem prowadzonym na zabicie, by owce mogły w Jego krwi znaleźć odkupienie.

Różne sytuacje życiowe sprawiają, że czasami tracimy poczucie bliskości Boga. Może wydawać się, że Bóg jest od nas daleko i w ogóle nie interesuje się naszymi problemami. Trudno zaufać Panu Bogu, gdy przez głowę przechodzą myśli, że nie jest On wcale dobry, skoro pozwala na zło i cierpienie. Słowo Boże zaprasza nas dzisiaj, byśmy na nowo zaufali Panu - naszemu Dobremu Pasterzowi i Barankowi. On zna nas swoje owce po imieniu, On odkupił nas swoją drogocenną krwią. Tylko w Nim jest nasze życie.

KS. KAMIL DUSZEK