I jeżeli spontaniczna to rzecz…

A jednak jest w tym element zaskoczenia. Dzisiaj umiem już teologicznie tłumaczyć aspekty wszelakie i niuanse, detalicznie rozważając krok po kroku minuty Powstawania. Nie obejmuję jednak Całości. Ubieram Wstającego w szaty codzienne, wyprane z Krwi, Potu i Brudu. Boję się Jego Nagości. A przecież pozostawił płótna skrupulatnie złożone, jakby niepotrzebne. Takie strojenie Prawdy w piórka doczesności. Boję się zaskoczenia. Bom już rytm wyznaczył jakoś tłumaczący grobowe milczenie. Walcząc o ten rytm, jestem w stanie wszystko uczynić. Budując twierdzę mojej wolności, niezauważalnie zasklepiam własną pieczarę grobową. Pieczętuję własny grobowiec. I krzyk podnoszę, gdy ktoś łamie pieczęcie. Nawet, gdy czyni to On. Zbyt przebita jest ta Dłoń na wskroś. Wzdragam się pod Jej dotknięciem. Wolę zajączki i kurczaczki. Neutralne jakoś. Bez konieczności ruszania do Galilei, gdzie się wszystko zaczęło. Bez ponownego szukania fal rytmicznie bijących o brzeg Powołania. Bez rzucania się w wodę, by bliżej rozpoznać Tego, który stoi na brzegu. Na Drugim Brzegu, jakby na początku Nowej Drogi. Zmęczone palestyńską pielgrzymką nogi wolą utarte koleiny. I tak nadchodzi Śmierć Wtóra. Wszak do Emaus ucieka się w drugą stronę. A On jest zbyt spontaniczny. I wciąż nic nie chce w zamian. Tylko szepce: „Jeśli ty chcesz…”.

I jeżeli oczywista to rzecz…

Krzyknąć chcę natychmiast: „Udowodnij!” Podaj choć gram ciasno racjonalnego przepisu na swoje Człowieczeństwo, na nowo żyjące. Czemu skazujesz mnie na nieustanne rozważanie pustej pieczary, starannie poskładanych płócien i niewyraźnych rysów na tej czy innej tkaninie? Ja chcę stuprocentowej pewności. Równania z zawsze pewnym wynikiem. Lecz On tylko jest. Po prostu jest. I nic więcej. I aż tyle. „Dobrze, żeby na tej drodze jakaś kałuża była, kamień, korzeń i.... skaleczyć palec albo piętę odbić. Żeby poznajomić się z drogą dobrze” - mówił mędrzec Bartoszko. Miał rację. Równań nie trzeba, gdy uczujesz Szlak. Dotkniesz. Może dlatego delikatnie Dłoń na wskroś przebita dotyka. A może po prostu wskazać chce, że nie poprzez to, na co patrzysz, ale poprzez serce Życie powstaje z grobu. Bo cud nie jest oczywisty oczywistością zdarzeń rozgrywających się wokół. Cud jest oczywisty tylko we mnie, gdy zaczynam odkrywać wewnętrzny szlak i drogę nawrócenia. Nie ascetyczną z biczami i umartwieniem, ale prostą i jasną w sercu rozjaśnionym Słońcem wstającym poza pieczarą. Jego Wieczno-Trwanie staje się moim wieczno-trwaniem. Komunią. Więzią Doskonałości. „Zatańczmy, Boże, wiarę szaloną, taką, co w niebo leci jak ptak”. I to pytanie: „Więc dlaczego smucisz się, duszo człowiecza. Burzo krwawiąca w glinianej urnie?” Cienie nocy minęły, nadszedł czas owocowania, głos synogarlicy rozlega się w nabrzmiałych owocami ogrodach.

Gwiżdżąc: „Amen!”

Niech się tak stanie. Z głębi serca wyrywa się ta Nadzieja. „Więc dlaczego smucisz się i szukasz sensu swojego istnienia na mieliznach nieładu i zwątpień, i ukamienowanych wartości? Dlaczego lękasz się życia i śmierci, wieczności i przemijania, i cienia własnej dłoni? Nie trwóż się. Nie jesteś osią kosmosu, który przemija. Ani osią życia, które się wypala. Ani osią swojego domu, złota i spichlerzy, które są marnością nad marnościami. Jesteś osią Boga.” Nie bój się wziąć Daru.

Wstało Słońce, Nowy Dzień. Zaprawdę Pierwszy.